Een jaar na de start

​Een jaar is er voorbij gegaan. Gevlógen. Een jaar geleden startte een van de belangrijkste periodes in mijn leven. Een sabbatical. TussenTijd. Even niks meer hoeven, een reset, nadenken, voelen, terug naar mezelf.

De vragen waren groots (en dat zijn ze nog steeds).

Vanwaar?

Waartoe?

Waarheen?

​Ik ben een jaar verder in de tijd, en ik ben er nog niet uit. Het verschil met eerst: ik ben daar oké mee, dat ik er (nog) niet uit ben. De antwoorden zijn minder belangrijk dan het proces. Want dat was waardevol en kan ik iedereen aanraden.

Was het leuk? Soms. Vaak ook niet. In je eigen shit roeren levert niet altijd een frisse geur op. Tegelijkertijd was het niet allemaal shit, wat er op mijn pad kwam. Ik heb fijne mensen leren kennen, en ik heb mezelf beter leren kennen. Ik heb losgelaten, en aan sommige dingen krampachtig vastgehouden, en toen toch weer losgelaten. Had ik alleen kunnen doen omdat ik besefte dat ik er kramp van kreeg.

En verder?

Ik heb langer de tijd genomen dan ik had gedacht.

Ik heb onderschat wat het mentaal doet als je afscheid neemt en ergens de stekker uit trekt, en vervolgens toch wel 'moet' bedenken waar de boterham vandaan zal gaan komen. Straks. Als de sabbatical voorbij is. Hield me meer bezig dan verwacht.

Ook nu, nu ik drie maanden alweer 'aan het werk' ben, gaat het niet vanzelf. Alles moet weer van de grond af aan opgebouwd worden. Kost meer tijd, energie en aandacht dan ik had ingeschat. Maar stapje voor stapje, treetje voor treetje kom ik vooruit.

En de TussenTijd? Die houd ik er in. Af en toe wegstappen van wat vertrouwd is, de routine, de gewoonte, het ‘same old same old’ is me goed bevallen. Dus ik blijf er verslag van doen, voor mezelf, en als je mee wilt lezen ben je van harte welkom hier.