Kan dat, een sabbatical?

Het is juli 2020. Hoogzomer. En ik ben moe. Zo moe dat ik het in alle vezels van mijn lijf voel. Het is niet coronamoeheid: het gevolg van de stress die het wegvallen van inkomsten en de noodzaak tot allerlei aanpassingen van het dagelijks leven met zich meebrengt. Ik ben eigenlijk al járen moe. Maar nu, op het hoogtepunt van de zomer - wat ik als mijn meest energieke seizoen zie - voel ik het echt. 

Ik ben heel goed in zwart-wit denken. Alles of niets. Aan of uit. Stoppen of doorgaan.
Als ik rust in m'n donder heb, kan ik me ook in de tussenruimte tussen die twee uitersten bewegen. Nu lukt dat me niet meer. Ik overweeg om overal de stekker uit te trekken. Want ik moet opladen. Maar dan écht. Niet het 'twee-weekjes-vakantie-en-dan-kunnen-we-er-tegen-aan' opladen. Maar een diepere, meer fundamentele reset. Ik weet niet meer waar ik energie van krijg. Het plezier in allerlei dingen waar ik normaal wél energie van krijg, is weg. En ik kan het niet meer niet-zien. Het is tijd voor een andere aanpak.
​

Ineens opent zich een derde weg. Niet het rigoreuze 'met alles stoppen' of 'gewoon door blijven bikkelen'. Maar een idee dendert mijn hoofd binnen: een pauze inlassen en tijd nemen. Een flinke tijd. De tijd van een zwangerschaps- en bevallingsverlof. Maar dan zonder alles wat daar bij komt kijken.
​
Een periode die lang genoeg is om echt van allerlei gedachten, patronen, verantwoordelijkheden, overtuigingen los te komen.

Tijd om te ontdekken en te experimenteren. Mijmeren. Me vervelen. Waar ging ik ook alweer van aan? Wanneer heb ik mezelf voor het laatst de lege ruimte en tijd gegeven om dat vrijelijk na te jagen? Er komt geen antwoord. Nooit, dus. En ik dacht ook niet dat het kon. Want ja, zelfstandig ondernemer hè... Wel met een bescheiden buffer, maar de inkomstenloze maanden na de eerste lockdown hebben ook wat gaten geslagen. Dus 'moet er gewerkt worden voor de kost'. Hup, niet miepen, maar dóór...

Als ik op het idee kom, geloof ik niet dat het mogelijk is. Een sabbatical. Zes maanden? Wil ik dat? Ja! Kan dat? Mmmmm. Ik weet het niet. Er is maar één manier om er achter te komen. Een rekensommetje maken. En dat doe ik. Meteen. En ik zie, in een paar minuten, dat het mogelijk is. Financieel dan, hè. Ik moet nog wel wat drempels over. Overleggen met het thuisfront (dat overigens binnen no-time zei: doen). Het aan collega's vertellen (die ook positief waren).

Binnen twee dagen na de ingeving is de beslissing genomen. Zes maanden vrij van werk. Geen verplichtingen. Geen plannen, want nee, ik hoef niet te reizen of een studie op te pakken. Ik wil gewoon even NIETS. Van 1 maart tot 1 september 2021. Genoeg tijd om het voor te bereiden, het qua werk te regelen. En wat een ruimte voel ik ineens. Ondanks de moeheid. Ik kijk uit naar deze reset.
​

Een paar maanden later neem ik een nóg rigoreuzer beslissing. Ik stop helemaal, per 1 januari 2021, bij de coöperatie van ondernemers waar ik deel van was. Ik ga weer 'op mezelf'. Bouwen aan iets waar ik zelf 100% bij ben. Wat dat is of wordt, dat weet ik nog niet. Maar ik weet wel dat het iets wordt waar ik weer iedere ochtend blij van opsta en energiek aan wil bouwen.

Ik geef mezelf toestemming om dat toch eerst te gaan onderzoeken. De sabbatical van 6 maanden blijft overeind. Ook al is het gat in de reserves nóg groter, want corona 'is here to stay'. Het maakt niet uit. Ik vertrouw op wat er komen gaat. Zoals ik een half jaar geleden de vermoeidheid in alle vezels van mijn lijf voelde, zo voel ik nu ook een diep vertrouwen in mijn hele ik. En ook nu handel ik daarnaar.