Offline. On Life. Stoppen met social.

Ik heb een haat-liefde verhouding met social media (en ik ben vast niet de enige).

Liefde, omdat het me in de afgelopen jaren heel veel heeft gebracht. Ik heb er ontzettend leuke mensen door ontmoet, die ik anders waarschijnlijk nergens tegen was gekomen. Ik kon weer in contact komen met mijn klasgenoten uit Spanje, nadat we elkaar 20+ jaar niet hadden gesproken. Ik heb er mensen mee kunnen inspireren om meer met tekenen te gaan doen - althans, dat is wat ik soms te horen kreeg en dat is fijn.

Maar er zit een keerzijde aan. Wie The Social Dilemma heeft gezien op Netflix weet wat ik bedoel. Misschien voel je die keerzijde zelf ook.

Het is een zwart gat waarin ik mezelf kan verliezen. Infinite scrolling. Altijd wel iets om naar te kijken - ook al is driekwart niet interessant of misschien wel deprimerend. Perfecte levens en perfecte mensen terwijl ik mezelf verre van oké voel (soms dan, he…). En niet de nuchterheid of afstand hebben om een streep te trekken en te concluderen dat het niet oké is, wat het met mij doet. Ook al probeer ik het iedere keer weer anders te doen.
Ik hoorde mezelf dingen zeggen als ‘ik kan er niet zomaar mee stoppen, het is belangrijk voor mijn werk. Om in contact te blijven met mijn ‘potentiële klanten’. Met de fans van De Betekenaar. Om mensen op de hoogte te kunnen brengen van wat we nu weer bedacht of gemaakt hebben. Of ook gewoon omdat ik erdoor op de hoogte blijf van mensen die ik niet zo vaak zie of spreek’. Zo voelde dat echt: ik kon er niet zomaar van wegblijven. Maar een gezonde relatie met social media onderhouden is niet makkelijk. Daar zijn de apps en de websites en de algoritmes niet voor gemaakt, voor mijn (en jouw) gezondheid. En ik vind dat social media vooral social moet zijn: dus kijken, klikken, reageren…

Maar het is eigenlijk anti-sociaal. Naar de mensen die naast me zitten op de bank. Of (hopelijk, ooit weer) tegenover me in een koffietentje. Maar vooral: naar mezelf. Als ik continu bezig ben met anderen, wat die in hun perfecte levens, in hun gecureerde feeds laten zien van ‘hun leven’, dan vergeet ik dat van mij te leven. Als ik luister en kijk naar anderen, kan ik niet naar mezelf kijken en luisteren. En laat dat nou zijn waar ik deze sabbatical van 6 maanden voor heb uitgetrokken: weer in contact komen met mezelf, met wat ík wil, wat míj bezig houdt, waar ík me in de volgende fase met hart en ziel in wil storten.

Dat gaat dus niet.

Vandaag kreeg ik daar een liefdevolle ‘kick-in-the-butt’ voor. Een lieve tekenbuddy die opperde dat een maand stoppen met social media me misschien de rust zou brengen die ik nodig heb en nu niet vind. Ik stond meteen op mijn achterste benen - en inmiddels weet ik: dat is een teken dat er een punt gemaakt is. Dat het iets is waar ik in alle eerlijkheid naar mag kijken. Mijn eerlijke zelf zei dat ze dat niet wilde, dat het zou betekenen dat ik los kom te staan van ‘het leven’. Bullshit, natuurlijk. Ja, ik zal de interacties die ik via DM heb echt missen, want in deze tijd van lockdown is het (fysieke) cirkeltje van mensen om me heen natuurlijk heel klein geworden. Zoals voor iedereen. Maar nu ook werk en ‘daginvulling’ wegvalt…
Mijn eerlijke zelf werd nog eerlijker. Ja, het zou goed zijn voor me. Niet leuk, want het zou een uitvlucht minder worden. Geen mogelijkheid om mijn onrust en onvrede te dempen met dat wat anderen delen op Instagram, Facebook, LinkedIn. Maar wel een mogelijkheid om mezelf duidelijker te horen en te zien. Om dat wat opkomt, in de ogen te kijken en mee te dealen. Daar is deze TussenTijd namelijk ook voor. Alles wat ‘in de weg zit’ eens lekker op te ruimen. Te beginnen met het dwangmatige scrollen in de feeds die gevuld zijn met anderen.

Dus. Tijd voor een experiment. Ik heb niet meer de smoes dat ik ‘voor mijn werk bereikbaar moet blijven’. Ik hoef helemaal niks, en daar heb ik voor gekozen. Ik ga een maand lang alles op Facebook, Instagram en LinkedIn negeren. Niks plaatsen, niet op kijken. En omdat ik mezelf niet helemaal vertrouw, verwijder ik alle apps van telefoons en tablets. Op mijn laptop blokkeer ik de websites met behulp van Freedom. En dan ga ik het merken, wat dat met me doet. Vanuit de meldingen op mijn telefoon weet ik dat me dat zeker een uur of 2 per dag gaat opleveren. Maar ik denk zomaar dat het me nog veel meer gaat brengen…

Ik blijf wel bloggen, hier. Maar alleen als ik er zin in heb. En ik kan het nergens delen, want ik ben overal uitgelogd he… Dus als je op de hoogte wilt blijven, moet je wel een diehard zijn. De RSS feed in de zijkolom kan je daarbij helpen (als je weet hoe het werkt).