Over prioriteiten, doelloosheid en ontplannen

Even een blogje schrijven, had ik gedacht… Ik ben inmiddels op dag 55 van mijn sabbatical en het is meer dan een maand geleden dat ik stopte met social media. Ik voelde op dag één al hoeveel rust het bracht om niet steeds mijn telefoon te checken, hoeveel focus het opleverde. Het gevoel beter te kunnen luisteren naar mijn eigen stem, mijn eigen gedachten te kunnen horen. Dat was een aangename verrassing.

Ik had vervolgens min of meer verwacht dat ik meteen enorme bergen zou kunnen verzetten, van alles zou kunnen doen, energie voor 10 zou hebben. Dat had gekund, want niet bezig zijn met social maakte dat mijn dag niet versnipperd werd en ik geen smoesjes (meer) had om niet door te pakken op het een of ander. Waar ik geen rekening mee had gehouden, wat dat er nog een rits andere factoren meespeelden in dit theater. Het weer. Donkere dagen. Nog meer maatregelen en een avondklok. En toen ging ook mijn oudste op kamers wonen (superleuk voor haar, maar ik moet er echt even aan wennen…).

Bepaald geen energiegevende factoren…

Ik blijf mezelf er maar iedere keer aan herinneren: ik heb een sabbatical. Dit is geen wedstrijd. Ik heb deze periode ingelast omdat ik even niets wilde ‘moeten’. Geen doelen, geen projecten, geen resultaten. Geen structuur, geen vastigheid, geen verplichtingen. En toen kwam het… Ik ben het niet gewend, om zonder doelen, zonder projectjes en lijstjes, zonder plannen te leven. Afgelopen maand stond in het teken van bewust ontplannen, doelloosheid omarmen en ‘moeten’ vervangen door ‘willen’. Ik wilde even niks. Ik moet dus ook niks. Paradoxaal, ik weet het. Maar wat doe ik als ik niks hoef, als mijn enige doel van de dag is om ‘te doen waar ik zin in heb’? Dan ga ik dus bijna als vanzelf een project of plan bedenken. En mezelf weer bij de kladden vastgrijpen, omdat dat niet de bedoeling was. Volg je het nog? Ik niet altijd…

​Mijn oplossing is om een dagritueel voor mezelf te maken: enige houvast in een zelfgecreëerde wereld die ‘alle kanten op mag waaieren’. Ik bepaalde wat de dingen zijn die mij voeden in deze tijd. Die mijn lege batterijtje helpen opladen. Gek genoeg zijn dat ook de dingen die ik ‘ooit zou doen, als ik er tijd voor had’.

Mijn prioriteiten deze dagen zijn simpel. Goed slapen. Goed eten. Voldoende water drinken. Bewegen. Bewust tijd nemen voor de dingen die me plezier brengen en waarvan ik weet dat ze goed voor me zijn - en die ik al die tijd op de lange baan heb geschoven, onder het mom ‘te druk, geen tijd, geen zin, geen puf…’. Ik heb er een dagtaak aan, kan ik je vertellen. Nieuwe paadjes maken gaat niet vanzelf. Dat moet met herhaling, met liefde, met aandacht, met tijd. En die heb ik nu.

Ondertussen beginnen de ideeën weer te stromen. Heb ik zin om die online cursussen te doen die ik tijden geleden had aangeschaft en waarvan ik dacht ‘dat komt wel als ik er tijd voor heb’. Ik lees iedere dag, met aandacht en plezier, en het lijkt er op dat mijn stapel ongelezen boeken langzaam slinkt. Wat natuurlijk niet het doel is, maar wel voldoening geeft.

Na 55 dagen merk ik voor het eerst dat ik ergens begin te komen, zonder dat ik er naar op weg was.